ISO 16890

ISO 16890

Met ingang van het eerste kwartaal van 2017, met een overgangsperiode van 18 maanden, is de norm EN779:2012 vervangen door ISO 16890. De ISO 16890 norm wordt de nieuwe wereldwijde richtlijn.

Bij de nieuwe ISO 16890 testmethode wordt er gekeken naar de onderverdeling op basis van de afmetingen van het fijnstof (PM) dat wordt opgevangen. Dit betekent dat het filterrendement bepaald wordt aan de hand van de klassen PM1, PM2,5 en PM10. Deze klassen worden ook gebruikt door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en milieuorganisaties. Gebaseerd op deze criteria, zullen gebruikers in de toekomst veel preciezer luchtfilters kiezen die passen bij hun eigen situatie.

Volgens EN779:2012 worden de filters geclassificeerd op basis van hun filterende vermogen bij een deeltjesgrootte van 0,4 micron. ISO 16890 beoordeelt de filters op basis van het filterende vermogen bij deeltjesgroottes tussen 0,3 en 10 micron. Deze methode van testen benadert de realiteit beter omdat de vervuiling in de lucht een veel breder spectrum beslaat dan uitsluitend deeltjes met een grootte van 0,4 micron.

Wat verandert er: 

Volgens de nieuwe norm wordt een filter ingedeeld binnen de groepen ePM1, ePM2,5, ePM10 en coarse. De aanduiding ePM1 staat voor fijnstofdeeltjes met een grootte van 1 micron en kleiner, ePM2,5 voor fijnstofdeeltjes met een grootte van 2,5 micron en kleiner en ePM10 voor fijnstofdeeltjes met een grootte van 10 micron en kleiner. De e staat voor efficiëntie in combinatie met de klasse van de fijnstofdeeltjes.
Na het testen van een filter in een onafhankelijk laboratorium worden filters ingedeeld in 4 verschillende groepen. Een vereiste voor elke groep is dat de filter ten minste 50% van de desbetreffende fijnstofdeeltjes vangt.

Voorbeeld:

Een filter vangt 65% van PM1 fijnstofdeeltjes. Het filter valt dan in de ISO ePM1 klasse (PM ≥50%) en zal de filter als een ISO ePM1 65% filter worden geclassificeerd.